1) Sometimes, in purpose to hide my shy personality, I put a raffish mask on my face,
controverting the people.
2) And when, often, I want to run away from responsibilities, I wear the face of the uncatchable
- the crazy - and I disappear.
3) Some other times, I pretend to be "wise". I can jabber for hours about worldviews that
I'm not going even to remember the next day.
4) So many masks have I worn but I still have not found the one: which will absolutely
express me, to become my face...
χμ... τώρα ξέρουμε ποιός κρυβόταν πίσω από όλα αυτά...
ReplyDeleteΜόνο σε μένα μοιάζει με τον Χάιζενμπεργκ; Χμμμ...
ReplyDeleteΜπα, τελικά δεν είμαι τόσο βέβαιος.
ReplyDeleteΠoλύ ωραίο!
ReplyDeleteΜ' αρέσει και η αλλαγή χώρου στο τελευταίο καρέ, από το 2d θεατρικό(σκιών) σε κάτι ατμοσφαιρικό.
Σκέφτομαι επίσης πόσο διαφορετική εντύπωση θα έδινε το στριπ αν ο ήρωας δεν φορούσε και στο τέλος την ίδια μπλούζα που να τον συνδέει με τα προηγούμενα καρέ, ή αν ακόμα-ακόμα και στα προηγούμενα καρέ ο χαρακτήρας ήταν κάθε φορά διαφορετικός, πχ στο ένα άντρας, στο άλλο γυναίκα, στο άλλο παιδί.
Έχει άλλη διάσταση όταν δίνεις στο προσωπικό την δύναμη του παναθρώπινου. Γίνεται λιγότερο ρομαντικό αλλά περισσότερο στοχαστικό.